نوستالوژی دهه شصتیا

همه چی با این دو تا جمله شروع شد:

یاهو اعلام کرد یاهومسنجر از ۱۵ مرداد رسما تعطیل میشه. چراغا رو خاموش کنین، دهه شصتیا میخوان گریه کنن. 

یه بار برادر شوهرم ازم پرسید جدی چرا دوره دهه شصتیها انقدر دوره ی عجیبی بود؟ چرا ما شبیه هیچ دوره ی دیگه ای نیستیم؟ چرا تو هر مرحله از زندگی مون انقدر فرق داریم با بقیه؟ چرا بچگی مون انقدر مشترکه بین همه مون؟ انقدر حس مشترک، خاطره مشترک، حرف مشترک...

هرچی دلیل آوردیم نقضشم خودمون می گفتیم. اخرم نفهمیدیم ما چی مون با بقیه فرق میکنه که یه حس تنهایی دسته جمعی همه جا باهامونه. یه جمع بزرگ تنها... تو برنامه کودک ساعت چهار شبکه یکش تنها، تو خط کشی دفترهای ساده کاهیش تنها، تو سیستم آموزشی نظام جدیدش تنها، تو فوت کردن های پای تلفن تنها، تو چت های شبونه توی یاهو مسنجر و چت روم هاش تنها، حتی الان! الان هم تو نوستالوژی هاش تنهاس! کسی جز خودش نوستالوژی هاشو نمی فهمه. همین میشه که سه تا دهه شصتی تا خود سحر میشینیم و از خاطره های یاهو مسنجر مون میگیم...صدای تق تق تق آنلاین شدن مخاطب خاص، دیسکانکت شدن، آفلاین بودن، فایل فرستادن و نرسیدن، از یاهو بیرون پرت شدن،buzz زدن و یه بوسه ماتیکی رو مانیتور چسبوندن، ای اس ال دادن و ویس گرفتن، وبکم هم که دیگه تهش بود! یه وقتا فکر میکنم انقدر که ما برای به دست آوردن هرچیزی که خواستیم هی زجر کشیدیم زجر کشیدیم زجر کشیدیم ، دیگه دنیا هم بخواد چیزی رو راحت بهمون بده نمیتونیم قبولش کنیم! 

پ.ن: دیر به دیر مینویسم چون خلوته و خلوته چون دیر به دیر مینویسم. ولی وقتی کامنت هایی از یارای خیلی قدیمی میبینم دلم گرم میشه. گرم گرم! دمتون گرم :)