Fingerprints

Fingerprints

[Our FINGERPRINTS won't fade from the lives that we touch]
Fingerprints

Fingerprints

[Our FINGERPRINTS won't fade from the lives that we touch]

کاش بنویسم

نوشتن پشت کامپیوتر یه حسی داره که موبایل نداره! شاید یکی از مهم ترین دلایل ننوشتنم همین باشه. البته نه اینکه اصلا ننویسم. آرشیو مخفی اینجا پره از نوشته های نیمه تموم که هیچوقت فرصت نشده دوباره بیام سراغشون. همه شون وسط یه کلمه، یه جمله یا یه پاراگراف نصفه کاره رها شده ن. و سررسید کوچیکم... جند خط خیلی کوتاه و خبری از روزهام مینویسم که یادم نره. از تغییرات دُری، از حال روح خودم، از اتفاقات روزمره...ولی کاملا ابتدایی و هول هولکی. داشتم فکر می کردم اینهمه تلخ نوشتن اینجا کار درستیه؟ ثبت اینهمه تاریکی؟ منی که سالهای سال نوشته هام، حتی تلخ ترین هاشون با یه طنز ریز همراه بود... بعد گذری از روی نوشته های بارداریم رد شدم و دیدم با وجود همه تلخی ها و غرها و شکایت ها، ولی انگار کار خوبی کردم. انگار الان وقتی با یه فاصله چند ماهه بهش نگاه می کنم از خودم ممنونم که اون روزها رو ثبت کردم. چون باعث میشه هی به خودم یاداوری کنم که اولا می گذره! دوما منم یه آدمم که ممکنه کم بیارم پس لازم نیست انقدر خودم رو سرزنش کنم. 

از روزگار الانم بگم که بزرگترین مشکلم هنوز کم خوابیه. کم خوابی که منو مریض می کنه، اخلاقم رو بهم می ریزه، صبرم رو نابود می کنه، روحم رو می خوره...و خوب...هیچ کاریش هم نمی شه کرد. با همه همراهی های سین که واقعا سعی میکنه شرایط رو برای استراحت من مهیا کنه، یا مامان که می گه من بچه رو نگه می دارم تو بیا اینجا بخواب، ولی همه این درمان ها موقتی ان. بعضی وقتا که دُری می خوابه با اینکه از خواب دارم تلو تلو می خورم ترجیح می دم نیم ساعتی مال خودم باشم. عکسای دوربین روببینم، با کامپیوتر کار کنم، گوشه مبل لم بدم تو اینستاگرام بچرخم، کتاب شعری بخونم، موهامو شونه کنم... از خواب می میرم ولی روحم واقعا طلب می کنه که بهش نیم نگاهی بندازم. گاهی حتی به همین کارای کوچیک هم نمی رسم. لباس ها رو می ریزم تو ماشین، چندتا تیکه ظرف می شورم، فرنی دُری رو درست می کنم، اتاقشو جمع و جور می کنم، غذا  رو بار می ذارم... دیگه شانسیه که نوبت به روحم برسه یا نه...

به شرایط عادت کرده م؟ صادقانه بگم؟ هنوز راه درازی مونده. درمن هنوز دخترک بی خیال سر به هوای راحت طلب بیست سالگی ، از پشت شیشه غمگین نگاهم می کنه. خیلی وقته باهاش قدم نزدم، براش چای نریختم، موزیک براش پخش نکردم و اجازه ندادم برای غم های بی اهمیت ولی خیلی تلخش اشک بریزه. خیلی وقته براش دیگه وقتی ندارم...

چون تو رو یادم میاره...

خوشحالم که هنوز نسل آدم هایی که وقتی بارون می زنه سیاوش قمیشی می ذارن و می رن تو هپروت، ور نیوفتاده...

.

.

.

پشت در واحد همسایه آرایشگرم خشک شده بودم. بارون از پشت پنجره پایین می ریخت. قلب من هم...



پ.ن: 
+ دم عید که می شه خیلی هوایی می شم...سر به هوا می شم...
- چرا؟
+ یاد بیست سالگیم میوفتم. گیر میوفتم تو اون سالا. له می شم. الان سی و یک سالمه، اما یازده ساله شب عید بیست سالم میشه...نکنه سی سال دیگه م بگذره، بازم شب عیدا، ما بشیم نوزده بیست ساله؟ دیگه چی می مونه ازمون؟ یه زن شصت ساله که تو حال و هوای دم عید دلش سیاوش قمیشی می خواد و بارون پشت پنجره...
- ...
+ همین الان اشکم دویید... چرا آدم همیشه بیست ساله نمی مونه؟

:)

دیروز یه آن به خودم اومدم دیدم دارم وسط نماز گوله گوله اشک می ریزم. پاشدم دوباره قامت بستم. گفتم به کی هدیه بدم؟ نمی دونم چرا شاید به خاطر گروه احرار که سلام صبح دوشنبه ش رو از طرف عمار یاسر به امام زمان عج داده بود... ولی یاد این آقا کردم. بعد یوهو یاد سلمان هم افتادم. شدم یه دل و دو دلبر. بس که این آقا رو هم دوستش دارم. گفتم من نمی تونم انتخاب کنم. نماز مال هر دوتون. شمام برای آرامش دل من دعا کنین. سلام نمازو که دادم از این رو به اون رو شدم. خیلی بهترم....خیلی...


پ.ن: ممنونم از همه تون به خاطر کامنت های مهربونتون. خوشحالم که دوستایی به خوبی شما دارم. ولی جواب دادن به کامنت ها این مهر و محبت رو تصنعی می کنه. فقط می تونم بگم ممنون رفقا :)

امشب انگار خون تازه ای تو رگهای منه...

هرچی زل می زنم به این صفحه ی سفید کلمات رو  انگشت هام نمی شینن. دیشب نامزدی عزیزترین دختر خاله م بود و من هنوز از خلسه ی شیرین دیدن شادیش در نیومده م. چقدر توی این سالها شاهد بالا و پایین شدن احساساتش بودم. چقدر با هم قدم زدیم و اون از ترس هاش گفت و من دلداریش دادم. چقدر انتظار کشیدیم برای اون شاهزاده ای که قرار بود یه بغل محبت و پشتگرمی با خودش بیاره...

دیشب، فری من بود! من شیش سال پیش. شاد، ذوق زده، عاشق، پر از انرژی، پر از تجربه های تازه، پر از حس های نو...

دیشب، من فری بودم! می خواستم با تمام وجود به خودم و نامزدم و مهمون هام خوش بگذره. واسم مهم نبود که همه فکر می کنن عروس باید خیلی سنگین رنگین باشه. مثل برق تو سالن راه می رفتم و جوونایی رو که پشت سرم میومدن قال می ذاشتم. خنده هم از روی لبام نمی رفت و از بالای جایگاه عروس برای مهمونام دست تکون می دادم...

دیشب احساس می کردم دوباره همون دختر 23 ساله م که شادی عاشقی برق انداخته بود توی چشمام...توی موهام...توی پوستم...عروسا رو دیدین حتی بدون آرایش هم از کیلومترها اوونور تر داد می زنن که عروسن؟ انگار یه شادی زیر پوستی به چهره شون نور پاشیده. خنده هاشون یه جور دیگه س، نگاهشون حتی...

میم می گه خبر نامزدی دختر خاله ت رو که شنیدم یاد دوران نامزدی خودت افتادم. بیا و بنویس از اون روزا. ولی من نمی تونم! به اون شب و روزای بعدش که فکر می کنم گریه م می گیره. دلم تنگ می شه واسه حال و هوام. نه اینکه دیگه سین رو دوست نداشته باشم. نه! که هنوزم نفسم واسش می ره. که سر میز خاله هام، وقتی بحث کراوات می شه، با یه قیافه ی حق به جانبی می گم: دوماد خوش تیپ باید پاپیون بزنه! اونم مشکی! و صد البته با کت و شلوار مشکی!!! و خاله هام غش کنن از خنده و یکی در میون بگن: یکم شوهرتو تحویل بگیر!! آره من عاشق سین ام. اما اون شب، شب نامزدیمون، بهترین شب عمرم بود. عکس هدیه ی آتلیه رو گذاشته بودیم جلومون و محو عکس شده بودیم. انگار که اون دوتایی که تو عکس دارن با تمام وجود می خندن دو نفر جدا از خودمون بودن! بوی بولگاری دیوونه م کرده بود. باورتون نمی شه. ولی من تکون خوردن پیرهن سین رو از تپش قلبش می دیدم! اونشب ما خوشبخت ترین آدم های روی زمین بودیم. اون شب و روزهای بعدش...

بذارین دیگه نگم. همین آهنگ خاطره انگیزی که تو گوشم داره پخش می شه برا دیوونه کردنم بسه! بیشتر از این اگر به روزایی فکر کنم که مثل یه تابلوی نقاشی نفیس گوشه ی دلم آویزونش کردم، صد در صد بغضم می ترکه...

خدایا یه کاری کن همه ی آدمایی که می شناسمشون این خوشبختی رو بچشن. الهی آمین...



پ.ن: فری عزیزم. نمی دونم با اینهمه عشق و عاشقی دیگه کی وقت می کنی دوباره اینجا رو بخونی. فقط بدون دارم با لحظه لحظه ی این روزات دوباره از نو عاشقی می کنم :* آرزوم خوشبختیته عروسک!