ای بمیری کرونا

فکر می کنم در نهایت هیچوقت هیچکس از زندگی ناامید نمیشه. حتی کسی که خودکشی میکنه ته قلبش یه امیدی داره که یه نفر سر بزنگاه برسه و نجاتش بده. فکر میکنم "امید" همیشه آخرین چیزیه که می میره. آدم ها به مرگ فکر می کنن ولی هیچوقت اونو زیاد نزدیک حس نمی کنن. هرچقدر هم با مریضی دست و پنجه نرم کنن آخرش امید به بهبود دارن. شایدم من اشتباه می کنم. ولی وقتی به امثال روح الله ها (سردبیر جام جم) فکر میکنم قلیم تنگ میشه. به نفس های آخرشون که فکر می کنم از خودم می پرسم چندتا برنامه واسه برگشتشون از بیمارستان تو ذهنشون چیده بودن؟ به چندتا کار نیمه تمومشون فکر کرده بودن؟ برای بوسیدن و در آغوش کشیدن کی بیشتر از همه خیال پردازی کرده بودن؟ 

این روزا که همه چیز بوی مرگ میده، چندتامون واقعا اونو نزدیک می بینیم؟ چندتامون میگیم مال همسایه ست و از ما دوره؟ چندتامون از نمی دونم کجا مطمئنیم که اگر کرونا بگیریم خفیفش رو میگیریم؟ مرگ چیز عجیبیه. انقدر عجیب و با ابهت که مغز ما ترجیح می ده با هر ترفندی که بلده اونو پس بزنه و قایمش کنه. 

من امروز به مرگ فکر کردم. زیاد. به کارهای ناتمومی که هیچوقت تموم نمیشن. به ارزوهای نرسیده ای که هیچوقت شاید قرار نیست بهشون برسم. من تا همین جند سال پیش حتی ارزوی خاصی نداشتم. همیشه حسودی م می شد به آدم هایی که می دونستن از این زندگی چی طلب دارن. اما الان چند ساله عمیقا دلم میخواد بنویسم. کتاب بنویسم. و این شده ارزوی من. شده طلب من. دلم نمیخواد در حد ارزو بمونه. ولی برای شروعش هم بهانه عقب انداختن زیاد دارم. بعد فکر کن یه حوونور کوچولوی وحشی به اسم کرونا میاد و میگه آرزو؟ جمع کن لوس بازیا رو! بخواب بمیر ببینم! و تو می میری. بدون اینکه حتی کسی بدونه چی تو لیست ارزوهات بوده. 

مردن چقدر عجیبه. یوهو تو یه لحظه تمام هست ها میشه بود! افعال همه میشن گذشته. گذشته ی خیلی دور. انگار که هیچوقت نبودی. اصلا از اول نبودی. خاطره ی کمرنگی میشی که هرچقدرم عزیز باشی بازم گرد فراموشی میاد میشینه رو شونه هات. و زندگی ادامه داره. ادم ها بازم میان و می رن. و زمین باز هم می چرخه. وقتی بمیری دیگه واسه کی مهمه تو از چی حرص میخوردی و از چی لذت می بردی؟ همه چی با تو دفن میشه. همه اون چیزایی که در نهایت فقط واسه خودت مهم بوده و بس...