چاه عمیق دست نیافتنی

داشتم فکر می کردم آخرین باری که درد دل کردم با یه نفر کی بوده؟ نوشتن تو وبلاک یا عر زدن خیلی محتاطانه تو اینستاگرام منظورم نیست. آخرین باری که با یه آدم حرف زده باشم و دلم رو سبک کرده باشم... یادم نبود . انقدر دور بود که چیزی تو ذهنم نمونده. یوهو چقدر احساس خلاء کردم. احساس تنهایی شدید. قلبم سنگین شد از بار حرف هایی که زده نشدن. که روی هم دارن طبقه طبقه طبقه تلنبار میشن و تا عرش می رسن. شاید واسه امینه که عصبانی تر و خسته ترم. جایی نیست که بار این قلب رو یه لحظه زمین بذارم.  تا به حال تو عمرم انقدر احساس تنهایی نکرده بودم. یه آن حسرت خوردم به حال کسایی که سفره دلشون رو زارت واسه همه باز می کنن. لابد چقدر سبک بارن. من اما خیلی سخت اعتماد می کنم. خیلی سخت به حرف میام. و با دیدن کوچک ترین عکس العمل نامناسب برای همیشه ساکت می شم. من یه چاهم. خیلی عمیق. خیلی دست نیافتنی...