کاش بباره

غمگینم. و این غم بر اومده از هزاران موج گاه و بیگاهه که بارها و بارها بی خبر زمینم زدن. هربار بلند شده م، خودم رو تکونده م، اشکم رو پاک کرده م، دماغمو بالا کشیده م و سعی کرده م رو زانوهای سست و لرزونم محکم وایسم. تا وقتی که موج بعدی محکم تر زمینم بزنه. هرچی سنم بالا تر میره عمق این غم بیشتر میشه ولی بدبختی میدونی چیه؟ فرصت فرو رفتن توی غم برای اینکه بتونی هضمش کنی و ازش عبور کنی هر روز کم و کمتر میشه. مخصوصا وقتی مادر باشی...

به شدت نیاز به یه شب برفی دارم. به تاریکی، به یه پنجره رو به خیابون، یه چراغ  که دونه های برف رو بشه تو نور زردش تماشا کرد. و آهنگ بیات اصفهانی. نیاز دارم که اشک هام روی گونه م سر بخورن و از زیر چونه م بچکن تا این غم عجیب رو بشورن...

کاش بزرگ نمی شدم....

اهنگ بیات اصفهانیhttps://www.aparat.com/v/RPClp/%D8%AA%DA%A9%D9%86%D9%88%D8%A7%D8%B2%DB%8C_%D8%AA%D8%A7%D8%B1_%D8%A7%D8%B3%D8%AA%D8%A7%D8%AF_%D9%85%D8%AD%D9%85%D8%AF_%D8%B1%D8%B6%D8%A7_%D9%84%D8%B7%D9%81%DB%8C_%D8%A2%D9%88%D8%A7%D8%B2_%D8%A8%DB%8C%D8%A7%D8%AA