خسته ترینم

روزای اول گرچه درد بود، ولی تمام احساسم احساس شعف بود. لذت تام. تماشا کردن دُری وقتی سیر میشد و لبخند میزد از هرچیزی تو دنیا شیرین تر بود. توجه صد در صدی اطرافیان و اینکه من هیچ مسئولیتی جز سیر کردن بچه نداشتم هم بی تاثیر نبود. و شور و شوق و عشق سرشار سین به من و دُری...

الان دردا رفته ن ولی دیگه مامان شبا پیشم نمی مونه، نصفه شبا دلم نمیاد سین رو برای بادگلو گرفتن دُری بیدار کنم (که البته خودش اکثرا بیدار میشه و میگه بچه رو بده به من)، عصرها دل دردها شروع میشن و در طول روز هم سرفه ها و خس خس ها و شیر برگردوندن های حاصل از رفلاکس خواب راحت رو ازش میگیرن، و مهمونها که تموم نمیشن  و همش مجبورم خونه رو اماده نگه دارم.... همه اینا باعث میشن در طول روز که میام خونه مامان یا خواهرا بهم سر میزنن، و صد البته که هوا روشنه، حالم خور باشه. خسته باشم اما خوب باشم.... ولی امانم از عصر و غروب و شب. یوهو هیولای درونم بیدار میشه. هیولای خسته، عصبی، مصطرب، و غمگین.... به شدت غمگین. انقدر بغض دارم که تا یه گوشه خلوت پیدا میکنم اشکهام سر میخورن و صورتمو میشورن. بیشتر از هر وقتی دلم میخواد سین بیاد خونه و چند دقیقه ای منو بین بازوهای مردونه ش فشار بده و بذاره من بی دلیل گریه کنم... 

این اضطرابی که از اومدن شب بهم دست میده مال فقط الان نیست. از بارداریم و مخصوصا ماه های اخر که خواب شب عملا به فنا رفته بود اینجوری شدم. به محض پایین رفتن خورشید  میدونم که عذاب بهم ریختن خواب نزدیکه و کاری از دست منم برنمیاد. و برعکس وقتی سپیده صبح میزنه، من خوشحال ترینم!

به دوستم که مشاوره پیغام دادم که فلانی من افسردگی بعد از زایمان گرفتم؟ گفت نه فقط خسته ای و زندگیت بهم ریخته و همه این حس ها طبیعی ان. اما هر وقت خواستی حرف بزنیم من برات وقت ازاد دارم.  و من به وقت ازاد خودم فکر کردم که عملا وجود خارجی نداره! ولی واقعا واقعا نیاز دارم باهاش حرف بزنم و اینهمه غر رو بیرون بریزم. خدا کنه وقت بشه.‌‌..